Bölüm 40: Acı Tatlı Uygulamalı Egzersiz

“Anlıyorum, demek bu katilmiş.”

Adı Charlie olan 25.seviye orta yaşlı bir öğretmen yerdeki cesedi dikkatle inceledi. Cesedin yüzüne ve giysilerindeki eşyalara baktıktan sonra, sordu.

Yerdeki ceset açıkça ismini bile bilmediğim katilindi. Bu konuda yapabileceğin hiçbir şey yoktu, sonuçta, bu tip belirdiğinden beri tek bir cümle bir mırıldanmamıştı. Elbette, bir şey söyleseydi dahi, kendini tanıtmak zorunda da değildi herhalde.

“Doğru.”

Kafa salladım.

Öncesinde, Tony-senpai’n yardımıyla, ayrılmaya hazırlanan gemiyi buldum, ve böylece araştırmadan sorumlu öğretmeni cesedin olduğu yere getirdim.

Tabii ki, akademi Tony’nin varlığını bilmiyordu. Fakat, gemiyi bulmak için ilerlemem gereken rotayı aklımda tuttum, çünkü böyle küçük şeyleri hatırlamak benim için önemliydi.

Üç saatliğine kaybolduktan sonra alabildiğine canlı bir şekilde belirmem üzerine, Prenses Michelle ve Prenses Anne hoş bir şekilde şaşırdılar. 

Öldüğümü beklemiyor olsalar da, katilin öldüğü bilgisiyle döndüğümü öğrendiklerinde, şok oldular. 

Yüz ifadelerine bakarken, ani kayboluşum üzerine gerçekten afallamış gibiydiler. Ve durum böyle olduğu için, nasıl kaybolduğumu araştırmalarına izin vermeyecektim. Bundan dolayı, sanki bir uzaylıymışım gibi bana garip gözlerle bakıyorlardı.

Böyle bir şey için, sadece hiçbir şey görmemiş gibi davranabilirdim.

“Söyle, neler oldu?”

“Aslında ben… Bazı şartlardan dolayı, takımdan ayrılmak durumundaydım. Yerde bir suikastçı ve bu adam arasındaki savaşa rastgeldim. Elbette, sonunda, suikastçı katili öldürme şansı yakaladı. Sonrasında çalıların arkasında saklanan adam bana döndü ve konuştu, bu dün geceki katil, ondan sonra ayrıldı.”

“Anlıyorum… Görünüşe göre o kişi güçlüymüş de.”

Charlie cesedi işaret etti ve konuştu.

“Bu adamın bedeninde birkaç yara var ve onların arasında büyülü yaraların izleri var. Tanımlamana bakılırsa, rakibi daha çok bir Büyü Suiakstçıymış.”

Üzgünüm, o bir Büyü Suikastçısı değil, şu yanık izlerine ben sebep oldum.

Benim buz büyülerimin neden olduğu yara izlerini kapatmak için, buz bloklarını ve yaraları eritmek için birkaç ateş büyüsü kullandım.

Sonuçta, onlar büyü tarafından oluşturulmuş buz bloklarıydı, ve anında erimezlerdi. Bundan dolayı, onları eritmek için sadece ateş büyülerine güvenebilirdim.

Ve bu ayrıca benimle onunla arasında etkileşimin izlerini ortadan kaldırdı.

“Haya, bir baksana. Bu senin dün gece gördüğün adam mı?”

Konuştuğu kişi koyu mavi bir pelerin giymiş genç bir adamdı. 22.seviye Yıldırım Büyücüsüydü.

Tahminim doğruysa, Yıldırım partisinin gözetmen öğretmeniydi, Yıldırım partisi tamamen infaz edildiğinde, o, gözetmen öğretmen, kesinlikle müthiş bir baskı altında olmalıydı.

“Bu… Dürüst olmak gerekirse, doğrulayamam. Çünkü o sırada, iyi bir şekilde göremiyordum, ve o öğrenciler çoktan…”

“Demek öyle…”

“Fakat, giyinişine bakılırsa, ona benziyor. Öncesinde, beni geçen sadece siyah bir gölge gördüm, ve kamp bölgesine döndüğümde, hepsinin öldüğünü anladım.”

“Diğer suikastçı nasıl görünüyordu?”

“Mm… o suikastçı tamamen siyah giyinmişti. Ayırt edebildiğim tek şey suikastçının muhtemelen kadın olduğuydu.”

“Bir kadın… Anlıyorum.”

Bir anlığına duraksadı, ardından devam etti.

“Hepiniz, gemiye dönün. Sonrasında duyuracağım bir şey var.”

Bunu söyledikten sonra, kalan öğretmenlere cesedi gemiye taşımalarını talimat verdi.

Fakat, anlaşılan bir zindan yaratığı olmadığı sürece, ceset kesinlikle yok olmuyordu. Bunun iyi bir sonuç mu kötü bir sonuç mu olduğu hakkında hiçbir fikrim yoktu.

Ve şu anda kuşandığım bilekli hançerim vardı. Onu kullanmasam bile, Gücümü bayağı bir arttırıyordu. Eğer böyle bir şey donanmasaydım, nasıl kendim olabilirdim ki?

Aslında, Gücüm 3.000 puandı. Ana elimde kuşatılmış Kafir ile, Büyü Gücüm 4.000’di, ve Kristal Kalbin efektiyle, toplamda bir 6.000 puan vardı.

Ve yardımcı elime kuşatılmış bilekli hançer ile, 2.000 Fiziksel Güç arttırıyordu. Buna Kafirin 700 Fiziksel Gücünü, ve kendi Fiziksel Gücümü ekleyince şu anda 5.700 puan ediyordu.

Hiç buff olmadan, Gücüm basitçe 23.seviye taraflarında gezen biriyle kıyaslanabilirdi.

Fakat, tabii bu rakibim hiçbir stat-arttıran ekipman giymiyorsa geçerliydi.

Yine de, bu katil cidden zenginmiş. Boyutsal yüzüğü çoktan benim elime geçmişti, ve içinde bulunan  birkaç bin altının dışında, birkaç garip iksiri ve ekipmanı da vardı.

Ayrıca aşırı seksi görünüşlü suikastçı giysileri. Akademiye döndüğümde, muhtemelen onları yeniden modelleyecek insanlara ihtiyacım olacaktı. Giysiler kesinlikle güzel bir ekipmana çevrilebilirdi.

Sonuçta, şu anda ana elimde ve yardımcı elimde de silahlarım vardı, fakat, zırh olarak sadece akademinin üniformasına sahiptim, ki bu da statları arttırmıyordu sadece kumaştan yapılmıştı.

Diğerlerini takip ettim ve gemiye döndüm. Bu farklı bir gemiydi, ve güvenlilik açısından, bir dağ eteğine indirilmişti. Bundan dolayı, gemiye hızlıca dönebiliyorduk.

Gemiye dönüş yolunda, yüzüğümde saklanan ekipmanı düşündüm, ve kimseyle konuşmadım.

Elbette, onlara envanter penceresi ile bakıyordum. Onları açık açık diğerlerine göstermek istemiyordum.

Shir, Prenses Michelle ve Prenses Anne’de beni takip etti. Fakat, bunca zamandır sessizliğimi koruduğumu görünce, hiç laf etmediler.

Elbette, kendimi umursamayıp bela aramayacaktım. Sonuçta, öncesinde yaşananları unuttukları sürece, ve hafızamı silmeyi düşünmedikleri sürece, bu en iyisiydi.

Her durumda, bundan sonra akademiye dönebilecektik. Sadece bu uygulamalı egzersizle, elde ettiğim kaf fazlaydı. Derler ki, ‘İyi bir şey aldığında, hızlıca bunu kabul edip ayrılmalısın’.

Yine de…

Başka birinde de derler ki ‘İşler hep istenilene zıt gider’.

“Şu andan itibaren, tüm uygulamalı egzersiz için güvenlik tedbirlerini arttıracağız! Gözetmenlerin sayısını arttıracağız, ve uygulamalı egzersizle devam edeceğiz! Herkesin sıkı çalışacağını umuyorum!”

Herkesin karışık yüz ifadelerine bakarken, sadece derinden bir iç çektim.

Anlaşılan sadece uysalca biraz exp kasabilirdim.